Verlang ik terug naar de kleuren en geuren van Baskenland en Navarra, naar de smaak van water overdag en de verkoeling van de douche elke avond, naar de gul opgediende maaltijden, naar de verrassende ontmoetingen; naar de indringende bezinningen…? Dat zou natuurlijk zo kunnen zijn. Alsof die omgeving en onze toestand daar de bestemming zou geweest zijn.

Maar al herinner ik me met een warm gevoel veel alsof het net was … Toch haalt dit gevoel niet de bovenhand. Alhoewel het de verhalen kleurt. Ook nu nog.

Al stappende ben ik nog beter gaan zien, zie en ervaar ik (met mijn hart en mijn verstand maar ook met mijn lichaam) elke dag nog opnieuw, dat de bestemming niet daar, of hier, of ginder ver achter of voor ligt, maar in mezelf. In het woordelijke maar ook woordeloze gesprek dat ik voortdurend voer met mensen die ik ontmoet, in dingen en in situaties die ik mee-maak – in de pelgrimstocht die mijn leven steeds is en in de pelgrim die ik steeds word.

Ook dit gaat met een verlangen gepaard, maar het is een rustiger verlangen en geen (te) weemoedig verwijlen. Het is ook een ontvankelijk verlangen dat gesterkt door de hoger genoemde omstandigheden (… 1 rugzak, 1 hemd, 1 broek, 1 bed, 1 slaapzak, 1 onvolprezen koksploeg, 1 …), gerichter voeling zoekt met ’t Essentiële.

Stefaan