De Loyolatocht was een confrontatie met mezelf, de ander en de Ander

Eén van de sterkste momenten van confrontatie met de Ander was voor mij de verzoeningsdag. Op die dag beklommen we allemaal individueel een berg waar op de top een klooster op ons stond te wachten. Na enkele dagen in groep gewandeld te hebben, was het een vreemde ervaring om plots alleen een berg te beklimmen. De aangekondigde hitte bleef achterwege op de top. Integendeel zelfs: het laatste gedeelte van de klim gebeurde in een dikke mist. In een film zou het niet beter in scène gebracht kunnen worden: de solitaire beklimming waarbij je geconfronteerd wordt met jezelf en de Ander in de mist, eindigt boven aan het klooster waar een verzoeningsviering plaatsvindt en waar de zon intussen helemaal doorgebroken is. De verzoening leek ook in het weer geuit te worden.

Een nooit eerder ervaren diepte

“Heer, U bent mijn leven, de grond waarop ik sta. Heer, U bent mijn weg, de waarheid die mij leidt.” Onderweg van Loyola naar Javier werd dit bijna het lijflied van onze groep pelgrims: het klonk meerdere malen per dag en vond overal zijn plaats. Een mooi voorbeeld van hoe een lied soms precies datgene kan uitdrukken waarvoor woorden tekortschieten? Inmiddels een week na mijn thuiskomst besef ik immers hoe de openingszinnen van dit lied doorheen de tocht voor mij niet alleen uitgroeiden tot een vaste waarde en symbool van de tocht, maar net doorheen de hele tocht ook veel meer waarheid zijn geworden.

Ontdaan van materiële gehechtheden en dagelijkse drukke bezigheden kwam ik tot een nooit ervaren diepte: de meest diepmenselijke laag in mijzelf, precies daar waar God mij aanraakt en mij tot het ware leven roept. 

Die ontdekking en ontmoeting, die me als een overvloedige genade overviel, heeft mij van zoveel angsten en onzekerheden bevrijd. 

Niet meer maar juist minder

Hierdoor probeer ik mijn telefoon, laptop, dagelijkse routine en zorgen, en zelfs mijn thuis, voortaan in een ander licht te bekijken: ze zijn leuk, maar leiden mij op zichzelf niet tot het volle leven. Dit volle leven vraagt niet om meer, maar net om minder. Net dat was voor mij de grote ontdekking, het grote geschenk dat ik als pelgrim ontving: de ervaring dat je voor het volle leven slechts heel weinig nodig hebt. 

Prachtige natuur, momenten van stilte en rust, een groep mensen om me heen, en het vertrouwen in de genadevolle aanwezigheid van God, dat was me meer dan genoeg. Dankzij die ervaring liet ik Javier achter me met het volgende gevoel: waarheen Uw weg mij ook leidt, ik wil hem in vertrouwen bewandelen…