‘Het gaat door, die momenten waarop ik Gods aanwezigheid ervaar’

Matthias Kramm sj schreef in zijn puberjaren het katholieke geloof af. Totdat hij een spannende ontdekking deed. Daarna wist hij: ik wil religieus worden. Inmiddels woont deze Duitse jezuïet in Amsterdam.

Na zijn vormsel begon Matthias Kramm zijn geloof opnieuw te ontdekken. Op een andere manier: hij ging zijn gedachten verbinden met zijn gevoelens. ‘Ik was in een soort van crisis: wat wil ik doen met mijn leven? Verschillende opties dienden zich aan, maar ik vond het vooral aantrekkelijk mijn geloof te verdiepen en God te leren kennen.’

Dan is er iets veranderd, want eerst geloofde u nauwelijks meer. Kunt u daarover vertellen?

‘Ik was bezig met filosofie. Met de zin van het leven ontdekken en de juiste dingen willen doen. Toen ontdekte ik dat geloven iets anders is. Wat ik ontdekte was dat Jezus niet een waarheid is, maar een persoon. Niet een juiste manier om de dingen te doen, maar iemand om na te volgen. Jezus was niet langer een leraar voor mij maar een vriend, een begeleider. Iemand die mij aantrekt hem na te volgen. Dat was een groot verschil.’

Niet de leraar maar de vriend, hoe ziet dat er concreet uit?

‘Bijvoorbeeld in de manier van bijbellezen. Ik let niet alleen op wat er staat, wat de inhoud is, maar ik let ook op de relatie tussen mij en Jezus in de verhalen. Het gaat niet alleen om waarheid, maar om een relatie en om de liefde. Liefde accepteren en liefde doorgeven. Daardoor ging in zekere zin een stuk zekerheid verloren, want in een relatie weet je niet precies hoe alles gaat. Geloven doe je niet uit een boekje. Maar op een andere manier kwam er persoonlijke steun voor terug.’

Was er in de omslag van ongeloof naar geloof een belangrijk moment?

‘Het is altijd lastig te spreken van een mystieke ervaring, maar misschien was dat het. Het was een moment dat ik mij heel slecht voelde, maar tegelijk was er iemand. Niet iemand die mij antwoord gaf, ook niet iemand die zei wat ik doen moest, maar iemand die aanwezig was. Die met mij op weg is. Dat ervoer ik van enkele minuten. Later begon ik te begrijpen wat toen was gebeurd. De enige manier om dat uit te leggen was een spirituele manier. Ik heb daar iets van God gevoeld. Nog steeds is dat een belangrijke gebeurtenis voor mij, waar ik op een bepaalde manier nog uit kan putten. Maar het gaat ook door, die momenten waarop ik Gods aanwezigheid ervaar.’

Wanneer kwam het idee op om religieus te worden?

‘Mijn gevoel vertelde mij dat ik het verlangen om mijn geloof verder te verdiepen moest volgen. Dat verlangen was groot en vol passie en idealisme. Maar wat was een goede manier? Ik was twintig jaar. De aanbeveling kwam: misschien kun je kijken naar religieuze gemeenschappen die ook een sociaal apostolaat hebben. Ik ging kijken bij de franciscanen, dominicanen en de jezuïeten.’

U koos voor de jezuïeten? Wat sprak u aan?

‘De spiritualiteit, dat is en was het belangrijkste, omdat die heel persoonlijk is. De tweede reden is het leven van jezuïeten. Jezuïeten hebben verschillende banen, functies en taken. Sommigen werken aan de universiteit, anderen werken met vluchtelingen en weer andere werken in de geestelijke begeleiding. Dat vond ik heel aantrekkelijk. De derde reden was de cultuur van onderscheiding. De vraag: hoe kunnen wij God beter dienen leidt altijd tot discussie. Hoe kunnen wij onze werken verbeteren? Waar zijn belangrijke plekken en locaties waar hulp of steun nodig is?’

Wat voor Matthias Kramm nog meer belangrijk is in zijn leven als jezuïet, is de dagelijkse tijd van persoonlijk gebed en meditatie. Iedere ochtend trekt hij een uur uit om de contemplatieve geestelijke oefeningen te doen. Als u wilt weten hoe die stille oefeningen hem dragen, luister dan naar de podcast Rick Timmermans met Matthias Kramm sj maakte.