Op vrijdag 25 april vond in de Oberechtkerk in Amsterdam de gedachtenisviering plaats van pater Frans van der Lugt sj. Ziad Hilal sj heeft er onderstaande getuigenis gegeven over Abouna Francis.

Ik heb de voorbije jaren in Homs gewoond, samen met twee andere Nederlandse medebroeders: Frans van der Lugt sj en Michaël Brenninkmeijer. Ik mag dus zeggen dat ik  gevormd ben in de Nederlandse school.

Pater Frans was een man van genade, geloof, vrede en hoop

1.     Een man van genade: door zijn manier van leven, van spreken en danken.  Hij was mensen nabij. Ik heb hem nooit horen klagen. Maar in de telefonische gesprekken die ik regelmatig met hem voerde, zei hij altijd dat het goed ging met hemzelf. En meteen daarna vroeg hij telkens weer hoe het ging met ons en of wij alles hadden wat wij nodig hebben – ik woon in het niet omsingelde deel van Homs. Daarom is het dat ik zeg dat pater Frans een man was van de genade: hij zag wat er was, niet wat er niet was.

2.     Een man van geloof: Hiermee doel ik op zijn manier om de stilte te beleven, om God nabij te zijn, en met Hem te praten. Als hij begon met Zen, wat het een manier om de relatie tussen mens en God te versterken. Gedurende de drie voorbije jaren van de burgeroorlog bleef hij elke zondag en woensdag voor de bewoners van het oude Homs de eucharistie vieren. Dankzij hem hadden we elke zondag een mooie homilie.  Toen in februari de bewoners van oud Homs geëvacueerd werden, vroeg men mij om hem te overtuigen om de stad te verlaten. Ze hadden niet begrepen waarom hij Homs niet wilde verlaten. Toen reeds was hij niet meer in de tijd en de ruimte. Hij was bij zichzelf en bij God.

3.     Een man van vrede. Ik heb Frans 20 jaar gekend als SJ. Ik heb nooit geweten dat hij een vijand had. Hij hield van de mensen. Hij sprak alleen van vrede en zag enkel het goede bij anderen. Alles wat hij deed was er op gericht om de Syriërs dichter bij elkaar te brengen, christenen en moslims. Ook de laatste jaren en maanden. Hij kende de kunst om anderen te onthalen voor wat ze zijn, volwasssenen, kinderen, rechtvaardigen en zondaars. IK heb hem nooit iemand hevig horen bekritiseren. In deze verschrikkelijke oorlog was hij brug van verzoening. Hij heeft alles gedaan om de burgers van Homs te kunnen evacueren.

4.     Een man van hoop: Als Frans sprak over Syrië, had hij het steeds over over wat er goed en mooi is in Syrië. Hij zei altijd: vooruit, we moeten vooruit.  Hij moedigde ons steeds aan om verder te gaan naar de toekomst toe, op de weg van God. Als wij bang waren – ik leef op 900 m van Frans, – dan was hij het die ons moed, vreugde en vrede gaf om verder te leven. Het is door zijn vertrouwen dat we in Homs gedurende deze crisis 11 centra voor opvoeding van 3500 kinderen, 4 centra voor mentaal gehandicapten en een centrum voor humanitiare hulp voor 6000 families hebben kunnen openen. We hadden gehoopt hem te kunnen zien op zijn verjaardag op 10 april. Hij had gezegd dat hij van plan was om met elk van de families in de oude stad afzonderlijk thuis eucharistie te vieren. Drie dagen voor zijn verjaardag heeft Frans deze wereld verlaten. Daardoor kon hij in geest aanwezig zijn in al die families.  

Dat is voor ons Abouna Francis. We kunnen nooit zijn werken of zijn woorden vergeten. Hij was een rechtvaardige. De wijze waarop hij vermoord is kunnen we niet aanvaarden. Dit maakt ons droef. Maar in de profeet Habakuk staat er dat het kwaad steeds de rechtvaardige wil omsingelen. Maar waat belangrijk is dat die  rechtvaardige mens weet dat hij enkel maar leeft dankzij zijn geloof in God. Zo eindigt steeds de rechtvaardige in de Bijbel. We mogen dus Frans beschouwen als een rechtvaardige. En inderdaad, christenen én moslims waren het er bij zijn dood over eens dat hij een rechtvaardige was.

Tot slot vraag ik u om voor Syrië te bidden, voor ons werk en voor de vrede.

Ziad Hilal sj