Maaike van Dijk liep afgelopen zomer als pelgrim de Loyolatocht. Vond ze de diepgang waar ze zo naar verlangde?

“Ah, ga je dan naar Santiago de Compostela lopen?” Een veelgestelde vraag als ik vertelde dat mijn zomervakantie zou plaatsvinden in Noord-Spanje en dat ik daar zou gaan wandelen. Geen gekke gedachte, want inmiddels heb ik ervaren wat het met je kan doen om mooie routes te wandelen en hoe je daarmee de diepte in jezelf kunt vinden.

En daar zocht ik naar. In mijn werkzame leven als katholiek geestelijk verzorger in de ouderenzorg sta ik wekelijks klaar om mensen te begeleiden op het moment dat ze niet meer thuis kunnen wonen. Voor mijn werk vind ik het belangrijk zelf ook gevoed te worden. Ook had ik privé behoefte om een periode af te sluiten en een nieuwe start te maken.

Puzzelstukjes

De stilte retraites van de jezuïeten waren mij eerder goed bevallen, maar nu had ik behoefte aan iets anders. Toen in een nieuwsbrief mijn oog viel op de Loyolatocht, vielen er puzzelstukjes in elkaar.

Als pelgrims afreizen naar het noorden van Spanje om van Loyola, de geboorteplaats van Ignatius, te lopen naar Javier, het dorp waar Franciscus Xaverius is geboren, één van de eerste jezuïeten. Kortom we zouden Ignatius achterna gaan. En niet alleen wandelend (elke dag zo’n 20 kilometer), maar ook met de thema’s die dagelijks werden aangereikt, passend bij de spiritualiteit van Ignatius.

Met 55 anderen op stap

Mijn medepelgrims ontmoette ik voor het eerst in Brussel, op de laatste dinsdag van juli. Zo’n dertig pelgrims tussen de 18 en 40 jaar, afkomstig uit Vlaanderen en Nederland. Er waren ook groepsbegeleiders bij van de IJD (de Vlaamse jongerenorganisatie die de reis samen met de jezuïeten organiseerde), geestelijk begeleiders en de logistieke stafleden. Totaal een groep van 55 mensen.

Na een nachtelijke busrit rees de basiliek van Loyola op. Daar kwam de persoon Ignatius van Loyola voor ons tot leven. Wie was hij, hoe heeft hij zijn keuzes gemaakt en hoe mag dat ons deze twee weken inspireren?

Structuur en diepgang

De stapdagen op weg naar Javier hadden steeds dezelfde structuur, om naar de diepte te kunnen gaan waarnaar ik op zoek was. Na het ontbijt was er de terugkerende ochtendwijding, waarin het thema van die dag door jezuïet Walter Ceyssens werd ingeleid. Bij die inleiding werden vragen gesteld om op te kauwen tijdens het halve uur waarin we dagelijks in stilte wandelden. Later op de dag maakten we op een mooie plek tijd voor stil gebed met een Bijbeltekst, passend bij datzelfde thema. En tegen het einde van de wandeling was er een moment om onze ervaringen, gedachten en verdriet, opgeroepen door deze dag, met elkaar te delen.

Thema’s waarmee we op weg waren

Iedere pelgrim was ingedeeld in een deelgroep, waarmee de hele dag gelopen werd. Onze groep kon twee kanten goed met elkaar verenigen: het vermogen om enorm te kunnen genieten van humor en goede woordgrappen en de bereidheid om de diepte van de pelgrimstocht op te zoeken. Een perfecte combinatie om elkaar uit te dagen en op weg te gaan op wegen die we letterlijk en metaforisch nog niet eerder hadden afgelegd.

Thema’s waren bijvoorbeeld: “Kun je zien hoe God naar je kijkt?”; “We zijn gewenst in God’s schepping”; “Hoe gaan we om met kwaad en pijn, door ons gedaan of ons overkomen?” en “Kun je zien dat Jezus’ pijn onze pijn is en andersom (het kruis), net zoals Jezus’ vreugde ook onze vreugde is en andersom (de verrijzenis)”. De vragen en de gesprekken brachten ons, aangemoedigd door de omgeving, nieuwe inzichten en soms ook troost.

De diepte die ik zocht heb ik gevonden in de vele hoogtemeters, in de gesprekken met mijn groepsgenoten en in de gebedsmomenten in die prachtige schepping van God om ons heen. Op de groene heuvels en in bergen van Baskenland en in de goudgele omgeving van Nevarra.

Zo zijn we Ignatius achterna gegaan, in zijn geest verbonden om in die diepte Gods liefde en genade in onszelf weer te ontdekken.