Wauthier de Mahieu sj ziet enkele verrassende paralellen tussen het lijdensverhaal van Jezus en de coronacrisis. Hij vraagt zich af: voor wie is het eigenlijk Pasen?

Achter de schermen hoor je soms zeggen: “Het was dit jaar geen echt Pasen”. Heel juist. Tenminste voor zover Pasen tot een heidens feest is verworden, en het paasverlof tot gewone vakantie. Aan de paaseieren lag het niet. Die werden evengoed verkocht. Aan de liturgische vieringen wel. En daar schuilt het addertje. De liturgie kan om zichzelf gaan draaien, als een esthetiserend opvoeren van het verleden, binnen de steriele ruimte van een kerkgebouw. 

Altijd een weg om profijt te halen uit een situatie, en dertig zilverlingen in de zak te steken.

Het christendom heeft te maken met het ‘nu’. En in dit ‘nu’, geen echt Pasen zonder Goede Vrijdag. En die is er geweest. Niet enkel met heel die ellende die het coronavirus binnen onze wereld bracht, maar concreter met de verschillende houdingen die mensen aannemen in hun reactie erop.

Die vele Veronica’s

Sommigen wassen zich de handen, zoals Pilatus, en houden zich zoveel mogelijk afstandig. Anderen, zoals Kajafas, vinden het zelfs goed (binnensmonds natuurlijk), want het virus zuivert de wereldpopulatie van die overtollige sukkelaars die een flink stuk van het budget opslorpen, en die dus een gezonde ontwikkeling van de economie in de weg staan; waaraan zij liever zichzelf verrijken. Weer anderen vinden, zoals Judas, altijd een weg om profijt te halen uit een situatie, en dertig zilverlingen in de zak te steken.

Maar daarnaast zijn er die vele Veronica’s die het gelaat van een lijdende mens niet kunnen aanzien zonder zich geroepen te voelen om dat lijden te verzachten, met de middelen die zij hebben, al is maar een doek om het zweet en het bloed van dat gelaat af te vegen, met alle risico’s van dien. Of zij die, zoals Simon van Cyrene, plichtshalve worden gevorderd een handje toe te steken bij het oplossen van de moeilijkheden die zich voordoen. En die dat doen met hart en ziel, en niet zozeer omwille van hun taak, maar omwille van de mensen om wie het gaat.

Gewoon machteloos

Tenslotte zijn er ook de velen die, zoals de leerlingen, niet veel kunnen doen, die zich wat afzijdig houden, en zich daar toch niet goed bij voelen, die er achteraf ook spijt over hebben. Gewoon machteloosheid. Aan de kant staan van de slachtoffers, maar zonder zelf slachtoffer te zijn.

Het gaat niet om herleven. Het gaat om nieuw leven.

Geen Pasen zonder Goede Vrijdag, maar dan wel een Goede Vrijdag zoals wij die beleefden en hebben waargemaakt. Christus is verrezen, maar niet zomaar verschenen aan heel het volk, zegt Petrus. Het gaat niet om herleven. Het gaat om nieuw leven. Dit deel krijgen aan Jezus’ opstanding wordt als genade geschonken aan hen die bereid zijn, of die het waren, om met Hem in te treden in het mysterie van het sterven aan zichzelf als gave aan de anderen. Het laatste woord over ons leven zal juist op die basis door de Mensenzoon zelf uitgesproken worden.