Sterker nog: nooit eerder namen zoveel jongeren deel aan hun activiteiten (1.400 in één jaar). Zeven jongeren over waarom ze naar de jezuïeten toekomen.

Zeven jaar geleden eindigde de oorlog voor de mensen in Homs, Syrië, maar het zijn zware tijden. De economische crisis is verwoestend, salarissen zijn vaak minder dan één dollar per dag, de werkloosheid is hoog en eenderde van de stad ligt in puin. Wat is de prioriteit van de jezuïeten te midden van deze realiteit? Pastorale zorg bieden aan jonge mensen. 

Deze optie lijkt misschien onverantwoordelijk, zelfs triviaal, en toch is zij relevant. Nog nooit hebben zoveel jongeren deelgenomen aan onze activiteiten – alleen dit jaar al 1.400. Daarom zetten we ons hier “in het klooster”, zoals de jongeren ons centrum noemen, onophoudelijk in voor wekelijkse catechese, feesten, zomerkampen, retraites en korte cursussen voor groepsleiders.

Ik vroeg Souad, Elias, Grace, Ammar, Nabeh, Mireille en Yazan om hun mening over wat we hier doen.

Kun je een persoonlijke herinnering delen om je aan ons voor te stellen?

Nabeh: “Ik had contact met vrienden die hier kwame Op een dag in 2019 zeiden ze: ‘Kom ons helpen met de voorbereiding van de herdenkingsdienst ter gelegenheid van de vijfde verjaardag van de moord op de jezuïet Frans van der Lugt’. We gingen druk aan de slag in het centrum, met allerlei klusjes. En we huilden. Ik vond deze plek heel gastvrij. Het is een plek waar ik me veilig voel.”

Elias: “Ik weet nog dat het klooster na de oorlog zijn deuren weer opende. Toen ik naar de voordeur liep, zei ik tegen mezelf: ‘Wie ga ik hier ontmoeten?’ Ik wist dat er kinderen zouden zijn om mee te spelen en jongeren om mee te kletsen. En ik wist dat ik me hier op mijn gemak zou voelen en dat we heel goed voor elkaar zouden zorgen.”

Waar denk je vandaag aan als je binnenkomt?

Elias: “Wil je het echt weten? Ik denk aan de mensen die hier zullen blijven als ik weg ben. En hoe ik hen kan helpen zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen. Want dat heb ik hier ontvangen en ik zou willen dat zij dat ook ervaren.” [Elijah is, net als 90 procent van de jongeren die naar ons ‘klooster’ komen, op zoek naar een manier om Syrië te verlaten.]

Grace: “Ik denk aan de laatste dag van het zomerkamp voor basisschoolkinderen. We waren uitgeput, maar alleen het zien van de blik in de ogen van de kinderen maakte ons al blij. We gaven elkaar de energie om door te gaan.”

Ammar: “Ik herinner me de dag dat jij mij vroeg een kamp te leiden. Aan de ene kant wilde ik het niet. Aan de andere kant was ik blij dat je me had gevraagd. Op de laatste avond viel het kwartje. Ik realiseerde me dat ik iets had bereikt waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou kunnen.”

Kun je ons “klooster” eens beschrijven?

Grace: “Het klooster is ons tweede thuis! Ik voel me hier nog meer op mijn gemak dan in mijn echte thuis. Hier kan ik mezelf zijn, zoals ik echt ben.”

Elias: “Stel dat je mee wil doen aan een voetbalkampioenschap. Dan zou je toch gaan trainen? Hier ontvang je een training voor het leven. Je krijgt verantwoordelijkheden én je ervaart het geluk dat die meebrengen. Je gaat om met mensen die in de verste verte niet op jou lijken én je ontdekt dat je met hen kunt leven.”

Mireille: “Als ik me ver van God voel, dan voel ik hier zijn oproep: ‘Kom, neem de eerste stap. Ik ben hier en Ik wacht op je’.”

Vind je onze activiteiten gepast, gezien de moeilijke tijden die we nu doormaken?

Elias: “Het enige wat ontbreekt zijn de visa.” De groep lacht, maar de jongeren begrijpen waarom we niet helpen met emigreren. Als we dat wel zouden doen, zou dat de enige reden zijn waarom jongeren hierheen komen.

Mireille: “Hier kunnen we onze problemen vergeten: Waar is er nog brandstof? Is er weer elektriciteit? Ons geld is niets meer waard! Al deze zorgen kunnen we bij de deur achterlaten. Een deur die altijd open staat. Een enorme opluchting!”

Souad: “Hier herinneren we ons dat er meer is in het leven dan de ruïnes om ons heen.”

Yazan: “Als we bij de anderen zijn, kan het ons niet schelen dat het koud is.” [In de winter zijn onze ruimtes ijskoud.]

Elias: “Hoewel we hier hulp krijgen, is het klooster niet het paradijs of een bank. Wat we hier eigenlijk leren is ons leven te leven zoals het echt is. We hebben feestjes. We lachen. We praten over wat mooi is in ons leven, ook over wat niet mooi is.”

Yazan: “En we komen samen terwijl, om eerlijk te zijn, zoveel dingen ons zouden kunnen scheiden.”

De hoop van de jezuïeten en de 140 vrijwilligers

Eigenlijk zouden we zoveel meer willen doen met de jongeren, maar dat is gewoon onmogelijk. Hoe kunnen we hen meer gevarieerde activiteiten aanbieden, als maken van een reis van 50 kilometer al zo ingewikkeld is? Hoe kunnen we andere levensopties overwegen, als de mogelijkheden hier zo beperkt zijn? Hoe kunnen we voorkomen dat we depressief worden, als we heel goed weten dat alle jongeren het liefst weg willen? 

Maar deze zeven jongeren zijn niet de enigen hier. In totaal helpen 140 vrijwilligers ons om dit “klooster”, dit jeugdcentrum, draaiende te houden. Door hen vinden wij, de jezuïeten, onze kracht om hen te kunnen aanmoedigen door te gaan in het grote avontuur van het leven.

Door Vincent de Beaucoudray sj, lid van de Franstalige West-Europese jezuïetenprovincie, op stage in de provincie Nabije Oosten.

Bekijk hieronder de animatiefilm die wij maakten naar aanleiding van de vijfde sterfdag van pater Frans van der Lugt