Monica (22) liep vast in haar strenge, gereformeerde geloof. Tijdens een traject met een geestelijk begeleidster kantelde haar godsbeeld.

Waarom zocht je ignatiaanse geestelijke begeleiding?

“Ik ben opgegroeid in de Gereformeerde Gemeente in Nederland (een protestantse kerk), maar veel rituelen uit mijn jeugd waren versloft: bidden voor en na het eten, bidden voor het slapengaan, de kerkgang. Ik had geen vast moment meer om met God bezig te zijn, maar verlangde daar wel naar. Het aanbod van geestelijke begeleiding kreeg ik tijdens een minor aan de Christelijke Hogeschool Ede. De vraag waar ik mee rondliep was: hoe kan ik dichter bij God leven?”

Kwam je door die geestelijke begeleiding in contact met God?

“Ja, vooral doordat ik leerde bidden met de Bijbel. Die methode kende ik al een beetje van Bidden Onderweg, dus helemaal vreemd was het niet. Marianne, mijn begeleidster, gaf mij bij ieder gesprek bijbelteksten om mee te bidden. Voor dat bijbelgebed maakte ik iedere ochtend wat tijd. Begrijp ik wat ik lees? Wat zegt het mij, wat doet het met mij, wat roept het op? Als ik erbij was geweest, wat zou ik gezien of gehoord hebben? Met die vragen begint zo’n gebedsmoment. Ik sluit af met helemaal stil worden en laat de stilte haar werk doen.”

Wat heb je door de geestelijke begeleiding ervaren?

“We hebben veel gesproken over Gods aanwezigheid. Ik heb geleerd dat God er altijd is en dat je contact met Hem kunt hebben. In dat contact ervaar ik een diepe innerlijke rust. Een gevoel dat ik veel waard ben, dat er van mij gehouden wordt. Dat hangt samen met hoeveel tijd ik besteed aan mediteren, want het is een wederkerige relatie.”

Was dat nieuw voor je?

“Ik heb God op een andere manier leren kennen. In de kerk van mijn jeugd lag de focus op zonde en schuld. Ik voelde mij nooit goed genoeg. Ik liep vast doordat ik er zelf alles aan moest doen om bij God te komen. Dat lukte niet op eigen kracht. God was ver weg en contact met Hem was niet mogelijk. Hij was veeleisend. Geloof was een lange lijst met dingen waar ik aan moest voldoen. Genade en vergeving waren zeldzaam. Daar moest je voor uitverkoren worden door God.”

“Nu betekent God: heel veel onvoorwaardelijke liefde. Ik mag zijn zoals ik ben. Hij is genade, vergeving, barmhartigheid en vriendelijkheid. Ook besef ik nu hoe groot God is. Dat als ik niet weet hoe ik iets moet doen, ik erop mag vertrouwen dat Hij een plan heeft. Mijn godsbeeld was al langer aan het kantelen, maar door de gebedsbegeleiding en de structuur die daarin geboden werd, kwam dat in een stroomversnelling.”

Is je relatie met Jezus veranderd?

“Jezus is veel dichter bij mij gekomen, of ik dichter bij Hem. Ik zie Hem nu als voorbeeld, iemand waar ik tegenop kijk, maar ook als een vriend. Je kunt veel van Jezus leren en ik lijk graag op Hem.”

Zou je leeftijdsgenoten aanraden geestelijke begeleiding te zoeken?

“Zeker als je op zoek bent naar contact met God en naar een manier om dat in je dagelijks leven vorm te geven. Deze begeleiding vind ik geschikt doordat die laagdrempelig is. Marianne moedigde mij aan het bidden met de Bijbel gewoon maar eens te proberen. Doe het tien minuutjes. Niets moet, doe wat je kunt. En als je dan ziet wat het oplevert, wordt het vanzelf een gewoonte.”

Hoe lang duurde je begeleidingstraject?

“Ongeveer drie maanden. We zagen elkaar eens per twee weken. In het begin zocht ik haar op, maar dat ging door de lockdown later niet meer. Maar ook via Skype heb ik heel goed contact met haar gehad.”

Maakte het voor jou uit dat je begeleidster katholiek is? 

“Dat vond ik eerder een pluspunt. Het was leuk om met haar te praten over hoe zij en ik dingen hadden geleerd vroeger. Er was veel openheid en respect. Het ging niet over goed of fout, maar over de persoonlijke ervaring.”

* Monica is niet haar echte naam. Vanwege haar werk als sociaal werkster wil de geïnterviewde liever anoniem blijven.