Geen beeldenstorm, wel een opknapbeurt!

Opgetekend door Charles Verheezen sj, overste van de Sint-Jozefgemeenschap
A.D. 2008, Oude Abdij, Drongen

Onze bejaardenverzorgsters ontdekten op de zolder van de Oude Abdij in Drongen een versteven oude man: hij werd zonder dralen in de lift gestopt. De rommelzolder werd immers opgeruimd, richting containerpark. De brave man scheen in zijn lot te berusten, want pater minister had de bestemming naar dat eeuwig rustoord goedgekeurd. Da wachtlijst van de levenden was inderdaad reeds goed gevuld. Maar dat was gerekend zonder het voorlaatste woord in de kwestie, dat van de overste. Die had via GSM bezwaar vernomen. Wat had hij gehoord ? Geen vonnis zonder proces ! Zoniet zou de verontwaardiging hoog kunnen oplaaien in de pers, op straat, tot in Mallorca en in Rome. Een versleten man mag je niet gelijkstellen met een gekanteld aandeel van Fortis of van Dexia, goed voor de prullenmand.

Overleg bracht tot het besluit dat een sanitaire spoedbehandeling zou worden toegediend, en competent personeel werd opgetrommeld. Als eerste kreeg ergotherapeute Joke het volle vertrouwen : zij zou de vondeling begeleiden naar de ontluizing en de reanimatie. Daarna stak zij hem in een heet ligbad, het hoofd onder water, en onder de moederlijke geruststelling dat hij niet de verdrinkingsdood zou sterven. Was er niet wat tijd nodig om alle sporen van ontsteking en vunzigheid van de huid los te weken ? Diep ademhalen was het moto, en de longen goed opspannen. Je houdt het wel uit !

De goedgeluimde dames hielden koffiepauze en vergaten de rest. Tot het Marleen ineens te binnen schoot dat de oude broeder boven aan het bekomen was in het bad. Joke ritste naar boven, sloeg de deur open en waarempel: ja, hij lag er nog, maar zijn voeten begonnen week te worden van het lang verblijf in zoveel nattigheid. De hoge temperatuur, de damp in de ruimte misten hun nadelig gevolg niet op de ademhaling. Gelukkig had de man uit eigen kracht het hoofd tot boven water kunnen rekken, maar zijn ogen rolden verontrustend. Argwaan en vrees sloegen toe bij de aanrukkende getuigen: dit was de hoogste nood! Met heel zijn druipend gewicht werd de sukkelaar uit de kuip opgetild, en een kundige zwaai van de stalen verpleegster plaatste hem veilig in de doorlekzetel. Toen de omstaanders zelf op adem kwamen, werd de zieke er ook beter van. Hoe moest het nu verder ?

De kleur van de patient leek nog niet de goede, al was het fijnste stof nu wel van zijn gezicht en de kleren weggedropen. Laten we hem een paar dagen in de frisse lucht staan, was het advies. Zo gezegd, zo gedaan. Intussen was het winteruur ingevoerd en bleef de man één uur langer verkleumen in de ijzige mist. Ondanks alles, klaagde hij niet: wel het bewijs van ongemeen uithoudingsvermogen, om niet te spreken van deugd en onthechting aan … warme kledij. Hij was blijkbaar zeer bewust, maar kon nog geen woord uitbrengen. Was dit een diepvriesfenomeen ? In elk geval: er komen nieuwe kleren. Maar laten we hem toch niet beroven van de oude die hij nauwer en strakker tegen zijn lichaam trekt. Kan een "retouche" niet volstaan ? En zal dat ook niet wat goedkoper zijn ? De container was blijkbaar nog niet vergeten. In " Doe het zelf " vind je de gepaste schakering om de stof van het habijt, zwart en mat, bij te werken. Dat was zo een gedacht van de overste, die meteen in de wagen sprong en de aankoop deed. De verlapping zou dus gebeuren met " stof " uit een bus spuitverf. Broeder Jules die alles op de voet had gevolgd, werd aangesproken voor deze klus. Hij was bereid om dit werk op maat voor zich te nemen. " Nog een toemaatje geduld, Fonske!" werd de herstellende man toegefluisterd, " het komt allemaal in orde". Alfons, ja, zo heette hij, voelde zich al een beetje beter, had eindelijk zijn stembanden aan het trillen gekregen, en kunnen zeggen wie hij was.

Maar de verstuiver wilde niet mee ! Eric, de tuinman, vroeger schilder van beroep, werd erbij geroepen: " die bus schijnt niet te werken !" Maar Eric bleef het antwoord schuldig. Terug naar " Doe het zelf ", om technische bijstand. "Meneer, ziet gij dat rood ringske zitten? Dat is voor de veiligheid. Trek het eruit en die bus zal spuiten, ze is even goed als een ander ! " Diep blozend van vernedering bracht de chauffeur de boodschap over: " De winkel wist het beter: dat rood rondeke moet er eerst uit !" In een geïsoleerde gaskamer kreeg onze bijna gedumpte medebroeder een nieuw zwart omhulsel. Het hoofd en de handen werden zorgvuldig met papier omzwachteld, zodat geen sprankeltje prikkelend stof hem in het gezicht kon waaien of de propere handen weer bevuilen. Er was maar één probleem: het duurde allemaal zo lang. Maar hij had dat zelf opgelost: hij had zijn paternoster bovengehaald, en hem gepreveld dag en nacht, onder en boven water, in de kou, de bollekens waren ervan versleten. Die kregen een wit laagje overschilderd, en de sleutelriem rond de lenden glansde van de lichtbruine schoensmeer.

De kleermaker-schilder was klaar met de job, de windels werden losgemaakt, de herstelde kloosterling was een vrije man geworden. Stralend van geluk, als een verrezen Lazarus, deed hij dankbaar en fier zijn intrede in oude vertrouwde gemeenschap, Alfonsus Rodríguez bij de Broeders van Drongen. Omdat er geen spoor van kosten of facturen was, werd dit verhaaltje opgesteld. Anders ging niemand zich later het evenement nog herinneren.