Als je gebed is als een land zonder water

Om met dorheid goed te kunnen omgaan is het belangrijk dat je enig inzicht hebt in de waarde die de dorheid kan hebben. Je moet twee principes voor ogen houden.

Ten eerste, bidden is je “decentreren” : het gaat in je gebed niet om jou, maar om God. En als Hij in het centrum van je leven mag komen, dan word jij er beter van!

Ten tweede, bidden is inzet én genade : het echte, diepe gebed wordt je gegeven. Lees dus de waarde van je gebed niet af aan wat je voelt of gewaarwordt. Ook als je niets voelt, kan je gebed echt zijn. Ook als je alleen maar dorheid en woestijn ervaart, ka je gebed overgave worden.

Als de dorheid blijft duren, kan het een tijd worden van verdieping, van loutering en uitzuivering. Je kunt die dorheid als een test beleven : hoe vrijgevig ben ik tegenover God als het mij niet goed gaat? Een tijd van dorheid kan ook een uitnodiging zijn tot geduld en tot bescheidenheid : ik ben niet zélf de gever van genade!

Een tijd van dorheid kan je ook doen groeien in dankbaarheid voor de momenten dat het je wel goed gaat in het bidden. Ook hier kun je leren van wie ons in het geloof zijn voorgegaan: de tijd van de ballingschap is een vruchtbare tijd geweest voor de geloofsgroei van Israël. De meeste psalmen stammen uit die donkere periode van Israëls geschiedenis.

Mark Rotsaert sj