Het is 1555 als de laatste hand wordt gelegd aan de oorspronkelijke tekst van dit boekje. Een jaar later zal de hoofdpersoon, Ignatius van Loyola, op 65‐jarige leeftijd in Rome overlijden. De Jezuïeten die hem na zeer veel aandringen zijn levensverhaal konden ontfutselen, zijn precies op tijd geweest.

Wat u hier kunt lezen, is weliswaar een levensverhaal maar geen ‘autobiografie’ in de strikte zin. Als de nog jonge religieuze gemeenschap van de jezuïetenorde, die
in 1540 door Ignatius werd gesticht, aanvoelt dat de stichter van de gemeenschap wellicht niet lang meer zal leven, gaat zij op zoek naar haar oorsprong. Maar zij zoekt die oorsprong niet primair in historische gegevens.

De vraag van Ignatius’ medebroeders is geweest, dat hij hen zou vertellen hoe de Heer hem van af het begin van zijn bekering geleid had. Zij zoeken naar de manier waarop God in het leven van Ignatius heeft gewerkt, opdat het verslag daarvan hen en de snel groeiende nieuwe generatie jezuïeten tot inspiratie zou dienen. De eigenlijke hoofdpersoon van dit verhaal is God.

Ignatius was een zo nauwkeurig verteller ‐ met soms ook humoristische of pikante details ‐ dat de luisteraars tegelijk iets konden opsteken over de historische situatie waarin zijn geloofsverhaal zich heeft afgespeeld. Soms blijkt dat iets wat historisch interessant had kunnen zijn, niet nader wordt uitgewerkt omdat het verhaal een ander belang dient.