De Vlaamse jezuïet Jules Stragier woont al ruim 50 jaar in Chili. Daar bedient hij met zes priesters honderdduizend inwoners, in een gebied van duizend kilometer doorsnede. En dat is niet het enige wat hij er doet.

Ik ben een Vlaamse jezuïet, geboren te Izegem in 1942, ingetreden in de Sociëteit van Jezus in 1960. In 1965 ben ik voor de eerste maal naar Chili vertrokken in. De voorbije 51 jaar werkte ik voor de Hogar de Cristo (een thuis voor Christus), het levenswerk van de heilige Alberto Hurtado sj. 

De Hogar de Cristo is verspreid over heel Chili. Het vangt daklozen op, zwerfjongeren, drugsverslaafden, arme bejaarden, enz. Ruim drieduizend betaalde krachten werken mee in de honderden instellingen die het telt. Zelf heb ik in 1994 een van die werken opgestart: Techo para Cristo (een dak voor Christus). Aanvankelijk bouwden we kapellen en kerkjes. Nu leggen we ons vooral toe op woningbouw voor de allerarmsten. We hebben meer dan vijfentwintigduizend sociale woningen gebouwd.

Met 6 priesters voor 100.000 gelovigen

Daarnaast ben ik werkzaam in het vicariaat van Aysèn in het Zuiden van Chili. Aysèn is geen bisdom omdat er te weinig priesters zijn. Met zes priesters bedienen we honderdduizend inwoners in een gebied van duizend kilometer doorsnede. Om de zes weken trek ik daar veertien dagen tot drie weken rond. Ik neem een veerboot gedurende zes uur en rijd dan drie uur naar een klein stadje. Vandaar trek ik naar de dorpen om er, vaak in kleine hutten, de eucharistie te vieren, meestal voor tien tot vijftien mensen. Gemiddeld vier ik in elk van die gemeenschapjes vijfmaal per jaar eucharistie.

Een grote uitdaging voor ons zijn de duizenden vluchtelingen die het land elke week binnenkomen, na soms wekenlang gezworven te hebben door de woestijn en door de Andes. Het gaat vooral om mensen uit Colombia, Venezuela en Haïti. We hebben steeds meer aandacht voor de Fey Alegria scholen (geloof en vreugde): dat is een netwerk van vele duizenden scholen in Zuid-Amerika, verbonden met de jezuïeten en die zich uitdrukkelijk richten tot de allerarmsten.

Chileen met de Chilenen

Mocht ik opnieuw kunnen beginnen zou ik zonder twijfel opnieuw naar Chili gaan. Ik ben helemaal Chileen geworden met de Chilenen. Ik wil de laatste jaren van mijn leven daar doorbrengen. De volksaard van de Chilenen is hartelijk, weinig afstandelijk, er wordt veel geknuffeld. Het gemeenschapsleven tussen de christenen is intens. Je viert samen eucharistie en vervolgens is het evident dat je samen de maaltijd gaat delen. De liturgische vieringen gaan spontaan over in vriendschappelijke ontmoetingen. Er is een sterke band tussen liturgie en gewone leven. Mensen helpen elkaar in het gewone leven. Dat is hier normaal. Het doet mij echt denken aan de beschrijving door Lucas in de Handelingen van de apostelen van de eerste christelijke gemeenschappen.