Bastiaan van Rooijen sj doceert levensbeschouwing aan het Stanislascollege in Delft, de enige jezuïetenschool in Nederland. Wat geeft hij zijn leerlingen mee? “Ik vind het belangrijk dat leerlingen zelf begrijpen wat het is om te geloven.”

“Gaaf zeg! Mooi werk hoor. Zijn die kinderen niet ontzettend lastig?” Deze reactie krijg ik vaak als ik vertel dat ik lesgeef op een middelbare school. Enerzijds enthousiasme en waardering en anderzijds opmerking over hoe lastig pubers zijn. Deze gemengde reactie drukt goed uit hoe het lesgeven was het afgelopen jaar: leuk, uitdagend en soms moeilijk. 

Het ignatiaanse karakter

Sinds een jaar geef ik les op een van de locaties van het Stanislascollege in Delft. Het Stanislascollege is de enige nog bestaande jezuïetenschool in Nederland. Het is een grote school met verschillende locaties. Tot een paar geleden werd hier lesgegeven door de paters Dries van den Akker sj en Bert ten Bergen sj. Het is fijn om te horen met hoeveel warmte en waardering er verwezen wordt naar hun aanwezigheid op school. Jarenlang hebben zij bijgedragen aan het ignatiaanse karakter en waren zij het gezicht van de jezuïeten op school. Nu zijn de paters Bart Beckers sj en Peter Peelen sj actief in het pastoraat op de colleges en geef ik er les in de vakken levensbeschouwing en maatschappijleer. 

Wat wil ik hen meegeven in dat ene uur?

Levensbeschouwing is een mooi, maar ook uitdagend vak. Het is mooi, omdat je leerlingen iets kunt leren over godsdiensten. Je praat met ze over God waardoor leerlingen gestimuleerd worden na te denken over grote levensvragen. Maar dat is dan ook gelijk de uitdaging: hoe spreek je over God met een 14-jarige die (zoals de meeste leerlingen) niet gelovig is opgevoed? Geloof is voor hen vaak met Kerstmis naar de kerk gaan en iets dat voor opa en oma belangrijk is. Een belangrijke vraag voor mij als leraar is dan ook: wat wil je de leerlingen eigenlijk meegeven in het ene uur levensbeschouwing per week dat de school aanbiedt? 

Hoe is het om te geloven?

Naast kennis van de verschillende wereldgodsdiensten, vind ik het ook belangrijk dat de leerlingen zelf leren begrijpen wat het is om te geloven. Graag nodig ik mensen uit in de klas die getuigen over hun eigen geloof. Zo was er rondom Pasen een mooie getuigenis over welke betekenis het Paasfeest heeft in iemands leven. Een ander, die vertelde hoe het is om te bidden in een moskee, maakte indruk. Zo probeer ik in de lessen kennis over een geloof te combineren met persoonlijke beleving en de leerlingen uit te dagen na te denken over hun eigen levensvragen. Het is mooi om te zien hoe leerlingen zelf gaan nadenken en uitdrukking geven aan wat hen inspireert. De uitdaging is hierbij aan te sluiten bij wat voor de leerlingen belangrijk is. 

Mooi om te ontdekken hoe geïnteresseerd ze zijn in godsdiensten

Kortom: er zijn ontzettend veel leuke dingen te doen met de leerlingen in het uur levensbeschouwing. Maar al te vaak ben ik verrast over hoe weinig ik heb kunnen doen in een les. Maar zo terugkijkend op het jaar is er toch wel veel gedaan en hebben de leerlingen hopelijk een en ander geleerd. Voor mij was het mooi om te ontdekken hoe geïnteresseerd de kinderen zijn in godsdiensten, ook al zijn ze er zelf vaak niet mee opgegroeid. Het voelt als een groot voorrecht om de leerlingen te mogen vertellen over God en samen met hen na te denken over de belangrijke waarden in het leven.

Bastiaan van Rooijen sj