Ryan Mak is arts en jezuïet. Hij dacht er niet aan om plastisch chirurg te worden, tot hij het werd. En hij er de schoonheid van zag, achter de vooroordelen.

Gedurende mijn vier jaar als bachelorstudent geneeskunde en de zeven jaar als jezuïet-arts in opleiding, heb ik nooit een carrière in de plastische chirurgie overwogen. Zoals de meeste mensen ben ik beïnvloed door de media en dacht ik dat de patiënten vooral rijke en bevoorrechte mensen waren die massa’s geld uitgeven om er “mooi” uit te zien.

95 procent was niet-cosmetisch

Afgelopen december betrad ik voor mij onontgonnen terrein toen ik een maand lid was van het team voor plastische en reconstructieve chirurgie. Als iemand die van plan is om als chirurg aan het werk te gaan, werd ik overweldigd door de ongelooflijke vooruitgang in de geneeskunde, en in het bijzonder door wat wij als mensen in de operatiekamer kunnen doen om verwondingen te herstellen en ziekten te verlichten. Ik werkte lange dagen, meestal van 05.00 uur tot 19.00 uur, zag patiënten in het ziekenhuis en bracht uren door in de operatiekamer (OK). Ik hou van het praktische werk in de OK en om een eind te maken aan bepaalde vooroordelen over plastische chirurgie: 95 procent van onze gevallen was niet-cosmetisch, wat betekent dat er een medische noodzaak was voor de operatie.

Ik hielp met bilaterale snijwonden in het gezicht bij een 55-jarige Poolse immigrant, wiens hoofd tijdens zijn werk tussen machines beklemd was geraakt. Ik was getuige van de verwijdering van een kankergezwel en de reconstructie van het oor van een 70-jarige man. We voerden zelfs een wenkbrauwlift uit bij een 80-jarige katholieke priester die zijn ooglid omhoog moest duwen elke keer dat hij een boek las vanwege complicaties na een huidkankeroperatie.

Onze God is een God van verrassingen

Ik maakte ook kennis met de operatie die het “dagelijks brood” van ons team was – de meest voorkomende: borstreconstructies. Toen ik bij de jezuïeten intrad en interesse toonde om verder te gaan in mijn studie geneeskunde, cirkelden mijn gedachten vooral rond mijn verlangen om mijn academische vaardigheden te gebruiken in de geneeskunde en om Gods volk te dienen. Het uitvoeren van borstreconstructies was niet precies wat ik me had voorgesteld. Nogmaals, onze God is een God van verrassingen en zijn genade toont zich op de meest onverwachte plaatsen.

Mijn team werkte vaak samen met de afdeling oncologie om vrouwen met borstkanker te behandelen. Eerst wordt een aanzienlijk deel van de borst van een vrouw verwijderd (mastectomie) en vervolgens worden siliconenimplantaten geplaatst om hun borsten opnieuw te configureren. Dit zijn belangrijke ingrepen die tot vijf uur kunnen duren. Vaak voerde ons chirurgische team elke dag meerdere van dergelijke operaties uit.

Het is vast vreselijk om deze lelijke borst te zien

Op een dag zag ik een van onze vaker terugkerende borstkankerpatiënten in de polikliniek. De assistent deed de deur dicht, stelde een paar vragen om te zien hoe het met de patiënte ging en begon toen de verbanden rond het bovenlichaam van de 40-jarige vrouw los te maken. Terwijl ik daar stond te kijken, keek de patiënte me aan en zei: “Het spijt me, het is vast vreselijk voor u (een man) om deze lelijke borst te zien.”

Ik was stomverbaasd, maar reageerde snel: “Oh nee, u hoeft zich echt niet te excuseren.”

De assistent viel me bij: “Echt waar, u bent mooi.” Maar terwijl ik daar stond te kijken tijdens de rest van het onderzoek realiseerde ik me: Hier was een relatief jonge vrouw van wie het leven niet alleen volledig was veranderd door een kankerdiagnose, maar van wie ook een aanzienlijk deel van haar fysieke identiteit als vrouw was weggenomen.

Iets wat mij trof

Haar stem klonk die avond door in mijn gebed. Ik hoorde het spoor van schaamte in haar stem toen ze tegen me sprak met de twijfels over haar eigen schoonheid en fysieke verschijning. Ik bad dat ze niet alleen lichamelijk genezen zou worden van kanker en de chirurgische littekens op haar borst, maar dat ze ook een diepere genezing zou ervaren – van innerlijke vrede en liefde. Iets dat me trof: een plastisch chirurg kan een krachtige middelaar zijn van Gods genezing. De plastisch chirurg heeft het vermogen om de oppervlakkige wonden te herstellen en daarbij ook de mogelijkheid om te voorzien in de diepere emotionele en spirituele behoeften van een patiënt die voortkomen uit onze ervaringen waarin het lichaam zijn rol speelt.

Ignatius nodigt ons aan het begin van de Geestelijke Oefeningen uit om te bidden over ons Uitgangspunt en fundament als mensen op deze aarde. “Alle dingen zijn gemaakt om God te verheerlijken en zielen te dienen.” Geen enkel aspect van het leven staat los van Gods genade. Er is geen menselijke inspanning die niet door een christen kan worden gebruikt als dienst en voor de grotere glorie van God.

Hoewel ik er persoonlijk moeite mee heb om te accepteren hoeveel de samenleving en de media de definitie van schoonheid en aantrekkelijkheid beïnvloeden, heeft deze ervaring me ook helpen beseffen hoe diep een fysieke wond kan gaan. Ik ben dankbaar voor deze herinnering dat Gods volk overal is en dat de momenten waarop we ons wederzijds met God verbinden onbeperkt zijn.