Meer voldoening dan sturen

Gedurende twee jaar deed ik ‘regentie’ in het Xaveriuscollege van Borgerhout. In de vijfde en zesde werd mij gevraagd wiskunde, chemie en godsdienst te geven. Het was mijn eerste werkervaring.

Het intermenselijke aspect hiervan gaf zoveel meer voldoening dan studeren. Het toeval wil echter dat ik niet geboren ben als de ideale leerkracht. Leerlingen hadden dat vlug door en dat leidde wel eens tot vermakelijke situaties (in hun ogen). Desondanks werd mij zoveel gegund. Ja, dat is het dat ik blijf meedragen als vrucht van deze regentie: er werd mij gegund steeds meer te worden wie ik ben. En dat mocht ik al tastend en groeiend doen.

Naast de doordeweekse klassituatie waren er de sociale en culturele activiteiten. Die zijn gekenmerkt door een familiariteit tussen leerlingen en leerkrachten waardoor (stel je voor!) oud-leerlingen weleens met heimwee terugkijken naar hun collegetijd. Uit mezelf sta ik niet te springen om die sociale dingen te doen (hoewel ik weet hoe goed ze zijn, niet alleen voor mezelf). Toch zijn het vooral dankzij die momenten dat er een relatie groeit tussen de leerkracht die ik voor twee jaar mocht zijn en de leerlingen die mij waren toevertrouwd. Het tweede jaar was ik ook klastitularis, en daardoor kreeg ik een veel nauwere band met de leerlingen.

Laatst was ik terug in Antwerpen en het maakte me zo blij dat we op hun voorstel iets zijn gaan drinken. Door die groeiende relatie werd ik me bewust hoeveel me gegund wordt. Vanuit directie, collega´s, leerlingen (die verbazingwekkend vaak aan mijn kant stonden tijdens inspecties) en medebroeders – een niet te onderschatten achterban waardoor je een tijd als deze echt kunt gaan ervaren als een ‘zending’ van een groter Gezelschap waar je toebehoort – werd mij zoveel gegund. Vanuit die heerlijke humus ga je dan anders theologie studeren, en krijg je meer oor en oog voor een God die ons eigenlijk zoveel gunt.