Jezuïet Bastiaan van Rooijen (32) groeide op in een gelovig gezin. Als zoon van een protestantse dominee was hij vertrouwd met het geloof. Tijdens zijn studie werd hij katholiek en later jezuïet. 

Bastiaan van Rooijen sj woont in het Xaveriushuis naast de Krijtbergkerk aan de Singel, met zes medebroeders in een communiteit in hartje Amsterdam. Breed lachend zwaait hij de glanzend gelakte deur van het historische pand open. Door de gang met reliëfs die de historie van de jezuïeten zichtbaar maken, moet hij eerst de kerk laten zien. In de neogotische kerk hangt de geur van wierook. Restaurateurs zijn op steigers behoedzaam bezig met onderhoud van beelden op hoogte. Een bouwlamp beschijnt de piëta naast de ingang. ”Ik zie het voor het eerst met dit licht. Wat is dat prachtig,” zegt de jonge jezuïet enthousiast voordat hij naar de woonkamer boven de pastorie loopt, om zijn verhaal te doen.

Vreemde liturgie

Op de middelbare school kwam Bastiaan bij toeval in contact met de rooms-katholieke kerk. ”De voor mij toen wat vreemde liturgie maakte een verlangen in me los. De jaren daarna heb ik veel gelezen over het geloof en ging ik af en toe naar de mis. Op een gegeven moment wist ik: hier ligt voor mij de weg naar God. Ik voelde me geroepen.” 

Daar voel ik iets van die vreugde van God

Het zichtbare aspect van het katholicisme raakte hem diep. ”De schoonheid van het gebouw, van de beelden, de geur, de rituelen. Daar voel ik iets van de aanwezigheid van God, van die vreugde.’’ De overstap van de ene naar de andere geloofsrichting maakte hij niet lichtvaardig. ”Het was een proces dat lang heeft geduurd en waar ik diep over heb nagedacht.”

Tijdens zijn studie rechten kreeg de domineeszoon de kans om in het kader van een studentenuitwisseling naar Rome te gaan. ”Dat bood me de gelegenheid om meer over de Rooms Katholieke kerk te weten te komen. Ik kwam in contact met de Friezenkerk in Rome en ontmoette mooie mensen die me lieten zien wat de rooms-katholieke kerk is.’’

Katholiek geworden

Terugkijkend ziet Bastiaan vooral overeenkomsten tussen een protestante kerkgemeenschap en een parochie, maar het sprak hem bijzonder aan dat ook religieuze gemeenschappen een belangrijk deel uitmaken van de rooms-katholieke kerk. In zijn laatste maand in Rome werd hij katholiek in de Friezenkerk.

Dat kun je een roeping noemen

Terug in Nederland voltooide hij zijn rechtenstudie, gaf hij gehoor aan het diepe verlangen om katholiek te zijn en bezon hij zich op zijn toekomst. ”Hoe wil ik verder gaan? Na die eerste, grote stap bleef er een groot verlangen bestaan. Dat kun je een roeping noemen.” 

Toen maakte hij kennis met de jezuïeten en was het duidelijk. ”Hier voel ik me thuis. Ik voelde een diepe vreugde en wist dat hier mijn weg ligt om God te dienen. Die zekerheid maakt me heel blij. Na veel nadenken ben ik ingetreden.’’ Zijn ouders zijn blij en dankbaar dat hij op weg gaat met het christelijk geloof. ”Ze hebben mijn keuzes geaccepteerd en me volledig gesteund.”

Waar hoor ik God?

Na twee jaren noviciaat legde Bastiaan van Rooijen de drie geloften af die centraal staan in het jezuïetenleven: armoede, gehoorzaamheid en zuiverheid. ”Zo probeer ik gehoor te geven aan mijn roeping. Ik heb grote keuzes gemaakt maar daarbinnen blijf ik op zoek: waar hoor ik die roepstem, waar hoor ik God, waar hebben mensen mij nodig? Na mijn intrede moest ik laten zien dat het niet alleen vrome gedachten zijn, maar moest ik er handen en voeten aan geven.”

Het is voor jezuïeten belangrijk om andere mensen te helpen op weg naar God toe

Bastiaan is nu docent levensbeschouwing op het Stanislascollege, een voormalig jezuïetencollege in Delft. Daarnaast studeert hij om zijn lesbevoegdheid te behalen. ”Binnen de school heb ik de mogelijkheid om te spreken over wie God is. Ik vertel hoe religies werken en leer bijvoorbeeld wat Pasen is, of Kerstmis. Maar ik wil ook laten zien wat het is om gelovig te zijn. Ik wil laten zien wat de meerwaarde is van religie vanuit het christelijke perspectief. Ik merk grote interesse en openheid bij leerlingen. Grote vragen als ‘waar kom ik vandaan’ en ‘waar ga ik heen’ spelen wel degelijk bij jonge mensen. Het is heel leuk en verrijkend om voor de klas te staan en in een redelijk seculiere omgeving een zekere openheid naar het geestelijk leven te creëren. Ik laat zien hoe het is om zelf gelovig te zijn. In die zin beantwoordt het aan mijn roeping. Het is voor jezuïeten belangrijk om andere mensen te helpen op weg naar God toe.”

”Je ziet God aan het werk en dat is heel mooi. Het is een vreugde om zo met God te mogen leven; daar sta je mee op en ga je mee naar bed. Mijn grootste motivatie is het om iets van die vreugde te delen, om de vreugde van het religieuze leven te laten zien. Het is een heel mooie manier om vorm aan je leven te geven. Niet gemakkelijk, maar wel heel mooi om je roeping zo vorm te kunnen geven.”

Auteur: Carolien Paasman.
Met dank aan Katholiek Nieuwsblad.
Fotograaf: Violet Corbett Brock