Tijdens de 30-daagse retraite ervoer Wijnt van Asselt wat het betekent om Jezus te ontmoeten. De retraite gaf haar leven nieuwe richting. “Ik wil nergens naartoe als het niet bij dichter bij Jou is.”

Was er een speciale aanleiding om de 30-daagse te doen?

‘Een jaar geleden heb ik in de protestante kerk in Amersfoort belijdenis van mijn geloof gedaan. Toen dacht ik: dit is een goed moment om die 30-daagse te doen. Eerder heb ik een 7-daagse Ignatiaanse retraite gedaan. Dat was een intense ervaring.  Toen al kwam dat verlangen op om ooit een 30-daagse te doen. Ook bij de School voor Levensvragen, met jezuïet Jan van Deenen en Petra den Dulk, nam ik deel aan programma’s en meditaties. Maar het bleef toch in de marge, ik gaf geen echt antwoord op de stem die riep. 

Hier ben ik thuis. Hier zitten en bidden is noodzaak in mijn leven’.

‘Hoewel we, toen ik kind was, lid waren van een protestantse kerk, zijn we niet kerkelijk opgevoed. Het was op een christelijke middelbare school dat ik besefte dat er een naam en een vorm was voor wat ik soms ervaarde. Tijdens de 7-daagse retraite zei iemand tegen mij: ‘Ooit komt er een dag waarop je je moet bekennen tot een religie. Twee jaar geleden zat ik ergens in een kapel en ineens wist ik: ‘Dit is mijn weg. Hier ben ik thuis. Hier zitten en bidden is noodzaak in mijn leven’. Daarna heb ik belijdenis gedaan.’

En dan begint die 30-daagse. Een flinke periode.

‘Een zee van tijd. Dat heb ik als ontzettend rijk ervaren. Ik hoefde mij geen moment gehaast te voelen. Wat helpt is de structuur in de dagen en in de weken. De verschillende gezamenlijke gebedsmomenten, vier keer een uur meditatie met een Bijbeltekst en dagelijks een gesprek met je begeleider.’

‘De eerste week legt het fundament. Dat God mij altijd heeft gewild, dat heb ik toen heel sterk gevoeld. De meditatie met een tekst uit Jesaja: “Maar je zult heten Mijn verlangen”, was daarin belangrijk. Nadenkend over welke naam in Gods hand zou staan vroeg ik mij af of er Heidi zou staan, de naam die ik van mijn ouders kreeg of Wijnt, de naam die ik op mijn zestiende zelf koos. Tot doordrong dat mijn nieuwe naam is Mijn verlangen. Dat kwam ongelofelijk sterk bij mij binnen. Omdat het niet ging over mijn verlangen, maar over Zijn verlangen naar mij. Het bijzondere van de Geestelijke Oefeningen is dat je ter plekke die ervaring kunt doormaken, ik voelde op dat moment wat het betekent; je geliefd te weten door God. Die ervaring legde het fundament bloot dat er altijd al was.’

Tijdens de 30-daagse mediteer je veel over het leven van Jezus. Is jouw relatie met Hem veranderd?

‘Ik heb Jezus leren kennen als één grote liefdesstroom die ik kan ontmoeten. Ik had altijd iets met God, Jezus vond ik ingewikkeld. Maar God kun je niet navolgen, dat besefte ik ineens. Jezus wel. Je kunt Hem ontmoeten en met Hem spreken.’

Ontmoeten zeg je, wat bedoel je daarmee?

‘Ik heb een lange dag gemediteerd met het verhaal waarin Jezus Zacheüs ontmoet. Mijn begeleider gaf mij mee: ‘Jezus wil jouw gast zijn. Jouw huis heeft vele kamers, waarlangs leid je Hem binnen? Luister naar wat Hij jou te zeggen heeft.’

‘Ik vond het fijn dat Hij in mijn huis binnen wilde komen. Ik zag ook meteen mijn vorige huis levendig voor mij, met Jezus aan de deur. Maar ik wilde wel bepalen welke kamers Hij niet te zien kreeg. Wat ik niet wist, was dat Hij alle kamers al kende. Op een gegeven moment stond Hij op en zei Hij dat we de rest van het huis gingen bekijken. In één van de deuropeningen bleven we staan. Ik werd verdrietig om wat we zagen. Toen legde Hij zijn hand op mij en zei: Kom, jouw plaats is bij Mij.’

Wat was er in die kamer?

Het was die pijn die Jezus zag.

‘Ik kom uit een gezin met veel verlieservaringen. Mijn moeder verloor net na de bevrijding haar enige broertje die tijdens het spelen met vriendjes op een antitankmijn terecht kwam. Acht jaar later overleed haar man. Op 25-jarige leeftijd was ze weduwe, met twee jonge kinderen. Dat had grote impact op haar, en ook op ons gezin. Ze is hertrouwd met mijn vader, met wie ze nog vier kinderen kreeg. Haar rouw is overgegaan op mij. Ik ben daar veel mee bezig geweest in mijn leven. Het was die pijn die Jezus zag. Tijdens die meditatie voelde ik dat ik er goed aan zou doen alles onder het kruis te leggen. De ontmoeting met Jezus in mijn huis was echt. Ik vind dat een wonder. Het was alsof ik afscheid mocht nemen van de rouw, van de chaos, de ongeordendheid, de puinhopen.’

Hoe ga je verder na deze 30-daagse retraite?

‘Mijn moeder kreeg een hersenbloeding, enkele dagen voor het einde van de retraite. Omdat ik veel moest overleggen met mijn zus werd de stilte deels verbroken. De laatste dag ben ik heel vroeg vertrokken voor een gesprek met de chirurg. Ondanks dat bleef de toon van de retraite aanwezig. Als je hier dertig dagen mee bezig bent, is er grond onder je voeten gemaakt. Een echt fundament.’

‘Ik wil niets anders meer dan Hem achterna’

‘Tegen het einde zei mijn begeleider: nu breekt de vijfde week aan. Dat is: de rest van je leven. De retraite is niet voorbij. Ik ervaar veel verbinding met de vragen over wat God met mijn leven wil en welke kant het op kan gaan. Het antwoord binnen leven, zoals Rilke schreef, dat is de vijfde week voor mij.’

‘“Ik wil nergens naartoe als het niet bij dichter bij Jou is”, schreef ik tijdens de retraite. Ik ervaar een verlangen een religieus leven te leiden. Niet dat ik ergens in wil treden, maar dat er ruimte is om door God geleid te worden. Daar wil ik blijvend werk van maken, want ik wil niets anders meer dan Hem achterna.’

Foto: Wijnt van Asselt met op de zwart-wit foto haar ouders op hun trouwdag met de twee kinderen uit het eerste huwelijk. Door: Wietske Otter.